Του Λίνου Υφαντή,

Έχει επικρατήσει ως πάγια αντίληψη να εορτάζεται η απελευθέρωση μιας πόλης η πρώτη  κατάληψη της. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του Βραχωρίου στις 11 Ιουνίου 1821.

Περνάει όμως σε δεύτερη μοίρα ότι η απελευθέρωση αυτή ήταν προσωρινή, διότι ακολούθησαν εισβολές οθωμανικών στρατευμάτων με σκοπό την κατάληψη του Μεσολογγίου, της πιο σημαντικής τότε πόλης της Δυτικής Ελλάδος.

Πράγματι λοιπόν όταν το Μεσολόγγι έπεσε οι Οθωμανοί κυριαρχούσαν και εστίες αντίστασης υπήρχαν μόνο σε ορεινές περιοχές.  Αυτές άλλωστε προσφέρονταν για ανταρτοπόλεμο. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 1827 μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η πτώση του Μεσολογγίου δεν πτόησε τους ντόπιους οπλαρχηγούς Δήμο Τσέλιο, Μακρή, Ράγκο και Στάϊκο.  Ο τελευταίος προέβη στην πρώτη επιθετική κίνηση εναντίων των Τούρκων. Επανασύστασε ένοπλη ομάδα  με μόλις 4οο βραχωρίτες  και έστησε ενέδρα στα Γεφύρια του Αλάμπεη. Εκεί το διερχόμενο προς την Πελοπόννησο  απόσπασμα των Οθωμανών υπό τον Οτέμ-Πασά εξολοθρεύτηκε και ο ίδιος φονεύθηκε. Στη συνέχεια ο Στάικος μαζί με τους οπλαρχηγούς Καλογερά και Κολοφωτιά εφορμώντας από τον Βλοχό κατάφερε να κατατροπώσει 4000 Οθωμανούς. Αυτοί τελούσαν υπό τις διαταγές του Τουρκοκούτρα Βέη, οι οποίοι καταδιώχθηκαν στην αιτωλική πεδιάδα.

Αυτές οι μάχες ήταν ίσως οι πιο σημαντικές για την οριστική απελευθέρωση του Βραχωρίου. Πλέον μόνιμη οθωμανική παρουσία δεν υπήρχε, παρά μόνο ένοπλες ομάδες, οι οποίες εκκαθαρίστηκαν τα επόμενα δύο χρόνια. Η Αιτωλοακαρνανία απαλλάχθηκε ολοκληρωτικά από άτακτους Οθωμανούς το 1829 με τη μάχη της Κορωνησίας υπό τις διαταγές του Αθανάσιου Κουτσονίκα.

agrinionews.gr