Του Λίνου Υφαντή,

Ελάχιστες ήσαν οι πολιτιστικές δραστηριότητες στο Αγρίνιο των αρχών του 20ου αιώνα. Η πόλη άρχισε να αστικοποιείται με βραδείς ρυθμούς και λειτουργούσε κατά πολύ στους ρυθμούς της αγροτικής οικονομίας όλο τον 19ο αιώνα με μικρή αύξηση πληθυσμού.

Το Αγρίνιο δεν είχε ξεφύγει από τη λογική του «Βραχωρίου». Αυτό αντικατοπτρίζονταν στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου, η οποία ήταν μικρή με ελάχιστες αναλαμπές. Το θέατρο έφτανε στην πόλη μόνο από διερχόμενους θιάσους ενώ σύμφωνα με τον Κώστα Τριανταφυλλίδη  «Στα 1889 μαρτυρείται η ύπαρξη τοπικού θιάσου με την επωνυμία «Μιμοδραματικός θίασος Αγρίνιου». (epoxi.gr).

Ο φορέας που παρήγαγε πολιτισμό και εδραίωσε το θέατρο και την πολιτιστική δράση στο Αγρίνιο ήταν το  «Αμφικτυονικό Αδελφάτο» που ίδρυσε ο Αγρινιώτης λόγιος και ηθοποιός Αθανάσιος Γεράκης το 1926 , ο οποίος διέπρεψε στις ΗΠΑ και γύρισε στο Αγρίνιο ( δείτε παλαιότερο άρθρο στο agrinionews.gr εδώ).  Το όνομα Αμφικτυονικό Αδελφάτο  αποτέλεσε κατά πάσα πιθανότητα προϊον έμπνευσης από τις αντίστοιχες δελφικές γιορτές που οργάνωσε στους Δελφούς ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με την σύζυγό του Εύα Πάλμερ, ένα χρόνο μετά το 1927. Οι Δελφοί ήταν το μέρος όπου είχε συσταθεί η πρώτη Αμφικτυονία ο σπουδαιότερος ιστορικός θεσμός της αρχαιότητας, τον οποίο πολλοί παρομοιάζουν με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ο Γεράκης λοιπόν ήθελε να προσδώσει το ανάλογο κύρος στον φορέα που δημιούργησε στο Αγρίνιο και να τον προσδέσει ως όνομα στο μεγάλο πολιτισμικό όραμα που επιχειρούσε να ενσαρκώσει ο Σικελιανός, λίγα χιλιόμετρα μακριά, στους Δελφούς.

Το Αμφικτυονικό Αδελφάτο έδινε συνεχείς παραστάσεις στο Αγρίνιο. όπως ο «Γυιος της Καρμανιόλας», η «Απάτη του Κόσμου» και άλλες. Οι παραστάσεις γίνονταν στην αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου, όπως σήμερα βρίσκεται το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος. Τα  πράγματα όμως δεν ήταν όλα ρόδινα. Τα οικονομικά προβλήματα έδιναν και έπαιρναν. Ο κόσμος που μπορούσε ή ενδιαφέρονταν να πληρώσει εισιτήριο και πολύ περισσότερο να μπει ως χορηγός στην παράσταση ήταν λίγος. Το Αμφικτυονικό Αδελφάτο απευθύνονταν σε λίγους χορηγούς μεταξύ αυτών και στους Παπαστραταίους. Χαρακτηριστικό των προσπαθειών του ήταν η πασχαλινή  χοροεσπερίδα που προσπάθησε να κάνει το 1927 σε χώρο εντός των καπναποθηκών Παπαπέτρου, που παραχώρησαν οι ίδιοι οι καπνέμποροι.

Όπως αφηγείται ο Βασίλης Παλιούρας στο περιοδικό Ρίζα » Ο Γεράκης αγόρασε κέρινα αυγά από την Πάτρα και προσδοκούσε να τα πουλήσει στην χοροεσπερίδα για να βγάλει τα έξοδα του». Μάταια όμως! Η κίνηση του αυτή δεν συγκίνησε τους Αγρινιώτες και το Αμφικτυονικό αδελφάτο «μπήκε μέσα» στα οικονομικά.

Αν και κλειδωνίζονταν από την οικονομική δυσπραγία το εν λόγω σωματείο κατάφερε να «παράξει» πολλούς ανθρώπους που δραστηριοποιήθηκαν στον ποιλιτισμό. Άλλοι πήγαν στον Παναιτωλικό, τις νυχτερινές σχολές και σε άλλα φιλανθρωπικά σωματεία.

Σημασία έχει ότι το Αμφικτυονικό Αδελφάτο ξεκίνησε στο Αγρίνιο να παράγει πολιτισμό. Χρειάστηκαν να περάσουν πολλές δεκαετίες και ταραγμένα χρόνια, ώστε να διαμρφώσει σιγά σιγά η πόλη σταθερή πολιτιστική δραστηριότητα.

agrinionews.gr