Η ιστορία της Γέφυρας Βέργας στον Ίναχο Ποταμό του ορεινού Βάλτου και όσα συνδέονται με αυτή στο πέρασμα των χρόνων αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας του Απόστολου Κων. Καρακώστα που την παρουσιάζει σε συνέχειες στο www.gefyravergas.gr. Παράλληλα το ενδιαφέρον αυτό υλικό παρουσιάζει και το agrinionews.gr. Σήμερα το αφιέρωμα αναφέρεται στις ανάγκες που επέβαλλαν την κατασκευής της και στο τι λέει η παράδοση για την εποχή που χτίστηκε.
Πριν γίνει η γέφυρα τα παλιά χρόνια τους βροχερούς χειμώνες που ο Ίναχος ήταν για μήνες απλησίαστος, δεν υπήρχε άλλο πέρασμα για τους αγωγιάτες που μετέφεραν εμπορεύματα προς την Ευρυτανία και κτηνοτροφικά προϊόντα προς τις αγορές κάτω στα χωριά και πόλεις του κάμπου του Βραχωριού.
Ξυλογέφυρες που πάντα οι ντόπιοι κατασκεύαζαν για τις μετακινήσεις τους, τις διάβαιναν μόνο οι πεζοί ταξιδιώτες, τα βαρυφορτωμένα με εκατό οκάδες φορτία μουλάρια, δεν είχαν πως να περάσουν το κατεβασμένο ποτάμι. Ακόμη υπάρχουν τα γεφύρια αυτά, βέβαια οι τέμπλες-τα μακριά ξύλα-αντικαταστάθηκαν με συρματόσχοινα. Από την γέφυρα της Βέργας μέχρι το Χαλκιόπουλο σε μια απόσταση 6-7 χιλιομέτρων υπάρχουν και χρησιμοποιούνται πέντε.
FLORENCE- A 4k Aerial Film of Italy
00:35 / 02:02
Στους νεότερους χρόνους, 16ο – 17ο αιώνα στην Δυτική Ελλάδα είχαν «ηρεμίσει» τα πράγματα. Επικράτησε μία εύθραυστη «ισορροπία» με τους Τούρκους στρατιωτικούς κατακτητές οι οποίοι είχαν μοιράσει την περιοχή, παίρνοντας ο καθένας τους παραχωρητήρια από τον Σουλτάνο αρκεί να του έστελναν τον αναλογούντα φόρο.
Για να γίνονται πιο αποδοτικές «οι δουλειές» τους συνέφερε να χτιστούν γέφυρες στα ποτάμια. Σε διάστημα δυο αιώνων Ηπειρώτες μάστορες οργανώθηκαν σε «μπουλούκια» και ξεχύθηκαν σε όλο τον σκλαβωμένο Ελληνικό χώρο κτίζοντας περισσότερα από χίλια πεντακόσια γεφύρια, πολλά από αυτά στην Αιτωλοακαρνανία.
Η γέφυρα της Βέργας κτίστηκε την ίδια εποχή που έγινε το γεφύρωμα του Αχελώου με τις περίφημες γέφυρες του Κοράκου και της Τατάρνας, διπλάσιες σε μέγεθος από αυτή. Στο πιο ψηλό σημείο του τόξου, στην καμάρα, υπήρχε μία πλάκα που έγραφε την χρονιά που κτίστηκε καθώς και κάποια ονόματα πιθανόν των μαστόρων. Δυστυχώς η πέτρα αυτή έπεσε και χάθηκε γύρω στο 1880.
Οι παλιότεροι διηγούνταν ότι έγραφε χίλια εξακόσια. Από το 1900 και μετά όποιος ρώταγε ντόπιους πόσο είναι το γεφύρι, του λέγανε τριακοσίων χρονών. Πρέπει την ίδια εποχή να κτίστηκαν όλα τα γεφύρια από την Ποδογορά και πάνω. Πολύ πιθανόν κι από τους ίδιους μαστόρους, η τεχνοτροπία είναι λίγο-πολύ η ίδια.
agrinionews.gr
