Mια διήγηση,που αναρτήθηκε από τον Γιάννη Ρουσόπουλου, μας μεταφέρει στις ομορφιές και τα «μυστικά» των υγροτόπων της Αιτωλοακαρνανίας. Αξίζει να την διαβάσετε:
Κάθε χρόνο, στα μέσα του Ιανουαρίου, γίνεται καταγραφή των ειδών και πληθυσμών των πουλιών στους υγροτόπους. Έχουν καθιερωθεί από τα τέλη του ΄60 και αναφέρονται ως μεσοχειμωνιάτικες καταμετρήσεις (midwinter counts). Έμφαση δίνεται στα υδρόβια, στα παρυδάτια και στα αρπακτικά πουλιά. Πρόκειται για δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο, την ίδια ημερομηνία. Επομένως, δίνει πλήρη εικόνα, αφού, ότι δεν καταγραφεί σε μια περιοχή ή χώρα, θα καταγραφεί κάπου αλλού. Αν κάποιο είδος εκλείψει ή δημογραφικά καταρρεύσει, αυτό θα διαγνωστεί. Διαφαίνεται επίσης όλη η δημογραφική εξέλιξη των πληθυσμών των πουλιών, η σημασία του κάθε υγρότοπου, αλλά και κάθε επί μέρους τόπου μέσα σε αυτούς. Βλέπουμε επίσης το ιδιαίτερο ενδιαίτημα (οικότοπο) που το κάθε είδος προτιμά. Μπορούν έτσι πιο εύστοχα, αρχές και νομοθέτες να ορίσουν προστατευόμενες ζώνες/περιοχές, να πάρουν ορθά διαχειριστικά μέτρα, να διαβαθμίσουν ζώνες κυνηγίου κλπ.
Στη χώρα μας, αρμόδιος για την δραστηριότητα είναι η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, που από το 1983 τη συντονίζει και την φέρνει εις πέρας, αποκλειστικά με εθελοντική προσφορά, επιστημόνων ορνιθολόγων και έμπειρων παρατηρητών. Η «δουλειά» γίνεται συλλογικά (τούτο από μόνο του έχει την αξία του). Απαιτεί επίσης καλό συντονισμό. Στους μεγάλους υγροτόπους κατανέμεται σε επιμέρους ομάδες. Πρακτικά, σε τρεις – τέσσερις ομάδες. Κάθε μια αναλαμβάνει με το αυτοκίνητό της ένα γεωγραφικό τομέα.
Τυγχάνει να συμμετέχω από το 1985, κυρίως στους υγροτόπους του Μεσολογγίου και του Αμβρακικού. Συνάδελφοι, φίλοι, άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα κι ανησυχίες, κάθε χρόνο σμίγουμε και συλλειτουργούμε για κοινό σκοπό.
Φέτος, το Σάββατο 12 Ιανουαρίου καλύψαμε τον Αμβρακικό. Ραντεβού δόθηκε την Παρασκευή βράδυ, στον παράκτιο οικισμό της Μπούκας Αμφιλοχίας, όπου ο φίλος, συμμέτοχος, Λάμπρος Κατερινόπουλος, διέθεσε σε όλους μας, όπως και άλλες φορές, το μικρό εξοχικό σπίτι της οικογένειάς του για φιλοξενία (ευχαριστούμε Λάμπρο). Αχάραγο ξυπνήσαμε, αναλάβαμε τομείς και ξαμοληθήκαμε. Εγώ πήρα βοηθό μου και συνοδηγό τη Μανώλια. Αναλάβαμε το Δ και ΒΔ τμήμα του μεγάλου υγρότοπου. Δηλαδή, τη Ζώνη Πλημμυρών του ποταμού Λούρου, το βάλτο Ροδιάς (ο μεγαλύτερος βάλτος/καλαμιώνας της Ελλάδας), την εσωτερική λιμνοθάλασσα Ροδιά και την παράκτια λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό. Το πρωί στη Ροδιά και στο βάλτο λες και είχαμε ραντεβού με τους σπάνιους και απειλούμενους Στικταετούς. Είδαμε τουλάχιστον έξι. Ανεβήκαμε στο λόφο Αγίας Αικατερίνης Στρογγυλής με την απίστευτη θέα και την ιστορική εκκλησία. Οι 11.000 αγριόπαπιες (από το είδος Γκισάρι), έκαναν τοπικά μετακινήσεις κι ακούγαμε τον αχό στα νερά μες στην ησυχία. Είχαμε χρόνια να δούμε τόσες πολλές. Στη Ροδιά περάσαμε από την πλαγιά του Μαυροβουνίου. Σταθήκαμε για καταγραφή κάτω από τη σπηλιά του ΑΪ Βλάση, που ήταν σκήτη τα χρόνια του Βυζαντίου. Σταθήκαμε και στη βυζαντινή μονή της Παναγίας Ρόδον το Αμάραντον (για τούτο το τοπωνύμιο Ροδιά), από όσο βλέπω, σταυροειδής με στενό τρούλο (βλέπε φωτ), με την εξαιρετική αρχιτεκτονική αλλά και αγιογράφηση δυο ιστορικών φάσεων στο εσωτερικό της. Περάσαμε τη Βίγλα, κατεβήκαμε στη Σαλαώρα, όπου ο Αλή Πασάς είχε επίνειο κάποτε και καταλήξαμε το σούρουπο στο βάθος της λιμνοθάλασσας Τσουκαλιό. Στο παραδοσιακό ιχθυοτροφείο (ιβάρι), οι ψαράδες της βάρδιας ετοίμαζαν χέλια για βραδινό. Φιλόξενοι, μας πρότειναν να καθίσουμε, αλλά τους εξηγήσαμε ότι έχουμε κι άλλους παρέα. Συναντηθήκαμε και οι τέσσερις ομάδες σε καφενείο στο ιστορικό και γραφικό ψαροχώρι της Κορωνησίας, όπου κι εκεί νοιώσαμε το ρυθμό, τις ανησυχίες, τις αγωνίες των ντόπιων. Μαγευτικά κι άγνωστα τοπία ο Αμβρακικός. Ο απολογισμός κάθε χρόνο σε πουλιά είναι πλούσιος, αν και μειωμένος συγκριτικά με παλαιότερα. Κι αυτή η μείωση επήλθε βίαια, σε μια γενιά.
Την επομένη, Κυριακή πρωί, βρεθήκαμε έξω από τις Αλυκές της Άσπρης, στο Μεσολόγγι δηλαδή, για να μοιράσουμε τις διαδρομές μας. Με τη Μανώλια πάλι συνοδηγό, ανέλαβα τη λιμνοθάλασσα Θολή, το Λούρο, το Θολό με τα άγρια άλογα και τον Παλιοπόταμο. Όλα αυτά στο Δέλτα του Αχελώου, ανατολικά της εκβολής. Τα 2.300 Φοινικόπτερα (Φλαμίγκος) στον Παλιοπόταμο και οι Στικταετοί, ήταν σημαντικά νέα, όπως κι ο Ψαραετός που βούτηξε μπροστά μας, χάθηκε στιγμιαία κι αναδύθηκε βαρυπετώντας με ένα «πιασούμενο» ψάρι στα νύχια του. Αργότερα είδαμε άλλους δυο. Παλαιότερα θυμάμαι δεν στέκονταν στα μέρη μας. Πήγαιναν Αφρική. Όπως και στα αρχαία χρόνια, οι αγελάδες και τα γουρούνια βόσκουν ελεύθερα τριγύρω από τις λιμνοθάλασσες. Ένα γουρούνι μάλιστα έπιασε μπρος στα μάτια μας ένα χέλι και ένα άλλο το καταδίωκε επί ώρα για να του κλέψει το μεζέ. Σκηνικό ιδιαίτερο κι αστείο συνάμα. Στο ιχθυοτροφείο της Θολής αξιοποιήσαμε το υπερυψωμένο παρατηρητήριο των ψαράδων. Εποπτεύει κανείς όλη τη λιμνοθάλασσα. Εντύπωση μας έκανε το τεράστιο σμάρι πολλών χιλιάδων νεαρών κεφαλοειδών ψαριών. Προσπαθώντας να δώσω εξήγηση, σκέφτηκα ότι αποζητούν βαθύτερο/θερμότερο νερό. Τα ρηχά της λιμνοθάλασσας παγώνουν τη νύχτα. Δίπλα στη μπούκα υπάρχει ροή από τη θάλασσα, δηλαδή θερμότερο. Ο αυλαίμονας της μπούκας είναι βαθύς, άρα θερμότερος στη νυχτερινή παγωνιά. Στη Θολή περίπου 10.000 αγριόπαπιες κι άλλες τόσες Φαλαρίδες, πελεκάνοι, τσικνιάδες, κορμοράνοι, παρυδάτια πουλιά και αρπακτικά, παρέλασαν από τα μάτια μας. Η γεμάτη ημέρα ολοκληρώθηκε με ένα ωραίο ουράνιο τόξο πάνω από το Αιτωλικό, την ώρα της επιστροφής. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι ο σκύλος μου ο Άρης στάθηκε κύριος και τις δυο ημέρες. Δεν μας προβλημάτισε καθόλου, ήταν ευπρόσδεκτος κι αγαπητός. Και του χρόνου λοιπόν, με την ίδια όρεξη!
agrinionews.gr
