ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Κυριακή, 03 Σεπτεμβρίου 2017 17:06

Νερομάνα Αιτωλοακαρνανίας: Το χωριό με τους εντυπωσιακούς καταρράκτες και τις πέτρινες βρύσες (φωτο)

Η Νερομάνα Αιτωλοακαρνανίας βρίσκεται στο βόρειο μέρος της λίμνης Τριχωνίδας, 7 χλμ από την Παραβόλα στο δρόμο που την συνδέει με τον Προυσσό.

Το χωριό που παραπέμπει από τη νεότερη ονομασία του (παλαιό όνομα Σομπονίκος) σ΄ένα τόπο με πλεόνασμα στο μεγαλύτερο αγαθό της φύσης: το νερό. Πηγή ζωής για την περιοχή οι πλούσιοι υδάτινοι πόροι χαρίζουν στο τοπίο μοναδικής ομορφιάς πλούσια βλάστηση.

Η εκκλησία του χωριού

Στην είσοδο σχεδόν του χωριού, στον δρόμο που οδηγεί στην πλατεία, βρίσκεται η ενορία του χωριού «Κοίμηση Της Θεοτόκου» και οι πρώτοι καταρράκτες, τους οποίους μπορεί κανείς να «περπατήσει» και να θαυμάσει μέσα από ένα πανέμορφο πλακόστρωτο μονοπάτι.

Η πλατεία

Στην πλατεία δεσπόζει ένας μεγάλος πλάτανος που απλώνει τη σκιά του σε όλο σχεδόν το χώρο. Από εκεί μπορείς να δεις την απίστευτη θέα στη λίμνη Τριχωνίδα.

Το εκκλησάκι της «Μεταμόρφωσης Του Σωτήρος»

Η ιστορία αναφέρει πως στο εκκλησάκι το οποίο είναι αφιεωμένο στην «Μεταμόρφωση Του Σωτήρος» τα παλικάρια του Μάρκου Μπότσαρη ξενύχτησαν τη σωρό του, πριν τον μεταφέρουν για ταφή στο Μεσολόγγι.

Οι πηγές

Στις λιονταρόσχημες βρύσες στην κεντρική πλατεία του χωριού, κάτω από το εκκλησάκι της «Μεταμόρφωσης Του Σωτήρος» μπορεί κανείς να πιει δροσερό και καθαρό νερό.

Το αρχαίο Φίστυον

Βόρεια της λίμνης Τριχωνίδας, στο δρόμο Δογρής – Νερομάνας, σε απόσταση 1,5 χλμ. Ν-ΝΔ του χωριού Νερομάννα και 1 χλμ. περίπου ΒΑ της Δογρής, πάνω σε ένα λόφο ύψος 400 μ. με το τοπωνύμιο Παλιομανάστρο, σώζονται τα ερείπια αρχαίας πόλης με οχύρωση εντός της οποίας βρίσκεται το ερειπωμένο μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων (απ’ όπου και το τοπωνύμιο Παλιομονάστηρο). Εντός της ακρόπολης έχουν βρεθεί ερείπια αρχαίων κτιρίων και τάφοι καθώς και λιθόπλινθοι που παραπέμπουν σε τεχνικές δόμησης, ενώ μπορεί κανείς να διακρίνει υπολείμματα μίας κυκλικής σε κάτοψη, θολωτής, υπόγειας δεξαμενής με διάμετρο 4,50μ και επιχρισμένη εσωτερικά με υδραυλικό κονίαμα.

Πληροφοριες φωτο/neromaniotes

radioaetos.com

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 02 Ιουλίου 2017 17:06

Οι νεραϊδοσπηλιές στο Ορεινό Θέρμο (φωτο & video)

Γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος

Οι νεραϊδοσπηλιές αποτελούν ένα ελάχιστο, και μάλιστα ταπεινό, δείγμα από τα πολλαπλά θέλγητρα της κοιλάδας του Γιδομανδρίτη στο ορεινό Θέρμο. Πρόκειται για ένα σημείο που ελάχιστοι του δίνουν σημασία, αφού έχουν τόσα άλλα σημαντικότερα να προσέξουν στην εν λόγω περιοχή. Κι εντούτοις, όμως, η λεπτή ομορφιά του σημείου αυτού το καθιστούν ξεχωριστό και γι’ αυτό επιλέχθηκε να προβληθεί ξεχωριστά από τα υπόλοιπα στοιχεία της περιοχής αυτής.

Τις νεραϊδοσπηλιές τις συναντάμε στον κάτω ρου του Γιδομανδρίτη (συμβολή με τον Εύηνο έως θέση Διποταμιά) – περιοχή που αποκαλείται, και δικαίως, Τέμπη του Θέρμου – περί το 1 χμ. πριν τη Διποταμιά παραπλεύρως της κοίτης του ποταμού στο κατώτερο σημείο ενός πλατανόφυτου τοπίου. Οι νεραϊδοσπηλιές προσεγγίζονται από τον δρόμο Θέρμο – Κοκκινόβρυση, ο οποίος ακολουθεί το ποτάμι παράλληλα με την πορεία της ροής του και πολύ κοντά σ’ αυτό στο προαναφερόμενο τμήμα των 6 χμ. και όχι μόνο.

Πρόκειται για μικροσκοπικές σπηλιές, μικρές κοιλότητες για την ακρίβεια, στο σημείο που η πλαγιά καταλήγει στο ποτάμι, οι οποίες έχουν σχηματιστεί από την από κοινού δράση του ποταμιού, των πλατανιών και του τρεχούμενου νερού που προέρχεται από την πηγή που αναβλύζει λίγο πιο πάνω.

Το εσωτερικό τοίχωμά τους αποτελείται κατά κύριο λόγο από το πέτρωμα της πλαγιάς, όπως αυτό έχει σμιλευτεί από το νερό του ποταμιού παλιότερα που η κοίτη ήταν σε υψηλότερο επίπεδο, και είναι στο σύνολό του επενδεδυμένο από πουρί, το οποίο δημιουργείται πολύ αργά από τη δράση του τρεχούμενου νερού που κατρακυλά ως εκεί από την πηγή που αναβλύζει λίγο πιο πάνω.

Το εξωτερικό τοίχωμα έχει σχηματιστεί από τις υπέργειες ρίζες των πλατανιών που βρίσκονται στο κατώτερο σημείο του πλατανόφυτου τοπίου, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί χάρη στην προσπάθεια των πλατανιών να προσεγγίσουν απευθείας το νερό του ποταμιού και φτάνουν ως την κοίτη του εν είδει κουρτίνας. Το πουρί του τρεχούμενου νερού έχει επενδυθεί γύρω από τις ρίζες αυτές και έχει δημιουργηθεί έτσι τοίχωμα που προσομοιάζει με κανονικό τοίχο από πωρόλιθο.

Η υδροχαρής βλάστηση γύρω από τις σπηλιές και το κελάρυσμα τόσο των τρεχούμενων νερών μέσα και γύρω από τις σπηλιές, όσο και του νερού του ποταμιού που ρέει ακριβώς δίπλα, συμπληρώνει το μαγευτικό σκηνικό που δημιουργεί η φύση στη θέση αυτή. Το καλοκαίρι ρέουν μικρές ποσότητες νερού με μορφή στάγδην και ως μικρά ρυάκια, ενώ τον χειμώνα η ποσότητα αυξάνεται κατά πολύ και δημιουργούνται μικροί καταρράκτες που μοιάζουν με κουρτίνες που κλείνουν τις εισόδους από τις σπηλιές. Το σύνολο των στοιχείων αυτών, εξάλλου, είναι το στοιχείο που προσδίδει ιδιαίτερη αξία στο εν λόγω σημείο και όχι οι μικροσκοπικές σπηλιές αυτές καθεαυτές.

Η θέση των νεραϊδοσπηλιών είναι δυνατό να προσεγγιστεί και από τον δρόμο Θέρμο – Κοκκινόβρυση που διέρχεται λίγο πιο πάνω, αλλά δεν συνιστάται κάτι τέτοιο, καθώς η πρόσβαση είναι σχετικά δύσκολη, λόγω του ότι το μονοπάτι είναι κατεστραμμένο. Η περιοχή μπορεί να προσεγγιστεί και τον χειμώνα από τον προαναφερόμενο δρόμο – και όχι μέσω του ποταμιού λόγω μεγάλης ποσότητας νερού την περίοδο αυτή – αλλά με δυσκολία.

Η ονομασία της θέσης αυτής (νεραϊδοσπηλιές) οφείλεται στη διάχυτη πεποίθηση που κυριαρχούσε ανέκαθεν στον πληθυσμό των παραποτάμιων οικισμών του Γιδομανδρίτη για την ύπαρξη νεράιδων στο ποτάμι, σύμφωνα με την οποία η συγκεκριμένη θέση αποτελούσε σταθμό για τις νεράιδες – πληροί, εξάλλου, όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο – οι οποίες έφταναν ως εδώ, κι ακόμη πιο κάτω ως το παλιό πετρογέφυρο, κατεστραμμένο σήμερα, πλησίον της Λογγάς Μελίγκοβας, πολλές φορές που αποφάσιζαν να ξεφύγουν για λίγο από το βασίλειό τους, την Κοιλάδα των Νεράιδων, ένα τμήμα του ποταμού που ξετυλίγεται σε ικανό μήκος λίγο πιο πάνω, από τη Διποταμιά ως πριν τον Άγιο Θεόδωρο κοντά στις πηγές του ποταμού.

Όλα αυτά, βέβαια, επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα της μαγευτικής φύσης της εν λόγω περιοχής. Μιας φύσης με πολλαπλά θέλγητρα, πράγμα που μπορεί να διαπιστωθεί, εξάλλου, από τον καθένα που θα επισκεφθεί έστω και μια φορά τον Γιδομανδρίτη.

agrinionews.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 23 Ιουνίου 2017 19:19

Ο καταρράκτης του Μοκιστιάνου όπως δεν τον έχετε ξαναδεί (VIDEO)

Από το 2001 που δημοσιεύτηκε η πρώτη φωτογραφία του στην “Αναγγελία”, μέχρι και σήμερα που έγινε διάσημος και προσφιλής προορισμός των φυσιολατρών, ο καταρράκτης του Μοκιστιάνου στις εκατοντάδες πια φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, εμφανίζεται δίδυμος. Κι όμως… δεν είναι δίδυμος, αλλά τρίδυμος. Απλά, ο τρίτος καταρράκτης κυλάει σε περιόδους που τα νερά είναι πολλά και ξεχειλίζουν.

Το βίντεο που δημοσιεύουμε και δείχνει για πρώτη φορά τον τρίτο καταρράκτη, είναι του Δημήτρη Μπίκα, που οργανώνει τις πεζοπορίες των “Περιπατητών” Μυρτιάς ΕΔΩ. Ο τρίδυμος λοιπόν καταρράκτης χωρίζει τις ράχες του Κατσαντώνη από τη μια και του Κούμαρου από την άλλη. Μέχρι και τα μεταπολεμικά χρόνια, λίγα μόλις μέτρα κάτω από τη “γαλάζια λίμνη” του νεραϊδένιου καταρράκτη, ήταν ένα ξύλινο γεφυράκι (που δεν σώζεται) απ’ όπου περνούσαν οι Μυρτιώτες του πάνω χωριού για να πάνε στον Παλιουριά, ο οποίος τότε δεν ήταν ελαιώνες, όπως σήμερα, αλλά σιταροχώραφα. Το μονοπάτι στην πλευρά του Κούμαρου, υπάρχει ακόμα. Κι απέναντι ακριβώς, στο ύψωμα, πάνω από τον καταρράκτη, από την πλευρά που στέκεται η ράχη του Κατσαντώνη, υπάρχει μία πλατανόφυτη μικρή πηγή, πάνω από την οποία ήταν παμπάλαιο μετόχι του Μοναστηριού Μυρτιάς, ερείπια δε εκείνου του ναϊδρίου σώζονται ακόμα σήμερα και μπορεί να τα διακρίνει κανείς μέσα στα σκίνα και τα πουρνάρια. Η σχέση του Κατσαντώνη με την περιοχή, δεν είναι γνωστή. Άφησε όμως το όνομά του εδώ, πράγμα που σημαίνει ότι η ράχη αυτή (και ο καταρράκτης) συνδέεται άμεσα με τον θρυλικό καπετάνιο, κι ας έχει ξεχαστεί η ιστορία…

agriniovoice.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 10 Ιουνίου 2017 18:22

Εικόνα και ήχος από το φαράγγι του Δία στο ορεινό Θέρμο

Ένα εξαίσιο φυσικό τοπίο δεσπόζει δίπλα στο εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Παλαιοχώρι Αμβρακιάς.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5η Ιουνίου), ημέρα που συνέπεσε φέτος με τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος και με την ευκαιρία αυτή βρεθήκαμε στην Αμβρακιά στο ορεινό Θέρμο, το χωριό που την ημέρα αυτή τιμά το ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Παλαιοχώρι Αμβρακιάς, που κάποτε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του παλιού χωριού και που σήμερα είναι το μοναδικό κτίριο που παραμένει όρθιο στην περιοχή αυτή, προκειμένου να αποτίσουμε – από κοινού με τους απανταχού Αμβρακιώτες που βρέθηκαν γι’ αυτόν τον λόγο την ημέρα αυτή στο χωριό τους – τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη σημαντική αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης κατά τη θεία λειτουργία που τελέστηκε στον προαναφερόμενο ναό.

Γι’ αυτό, πέρα από την εκτενέστερη αναφορά που θα ακολουθήσει προσεχώς τόσο για τον εορτασμό της ημέρας αυτής στην Αμβρακιά όσο και για την καλοκαιρινή φύση του χωριού που κλέβει την παράσταση κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να μην υπάρξει ξεχωριστή σχετική αναφορά στα φυσικά αξιοθέατα της περιοχής αυτής, τιμώντας μ’ αυτόν τον τρόπο την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος με την προβολή ενός δείγματος έστω από το φυσικό περιβάλλον της εν λόγω περιοχής. Μιας περιοχής, η οποία αποτελεί βασικό κομμάτι του παζλ που συνθέτει το μεγαλείο της πλανεύτρας φύσης του ορεινού Θέρμου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, προβάλλονται στην ανάρτηση αυτή ενδεικτικά στιγμιότυπα με εικόνες και ήχους του νερού από το Φαράγγι του Δία, το οποίο συνιστά ένα εξαίσιο φυσικό τοπίο δίπλα στον χώρο όπου είναι χτισμένος ο προαναφερόμενος ναός.

Στιγμιότυπα μικρά, αφιερωμένα στην 5η Ιουνίου, την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, ικανά όμως να μεταφέρουν την αίσθηση της μαγείας που αναδίδει το Φαράγγι του Δία στον επισκέπτη!

Και ως κατάληξη στα παραπάνω θα μπορούσε να είναι, τι άλλο, από ένα ποίημα. Ένα ποίημα που περιέχει τον προβληματισμό για το πώς θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε τον κώδικα επικοινωνίας με τα στοιχεία της φύσης, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε όλο και πιο πολλοί άνθρωποι με τα μυστήριά της, πράγμα που σίγουρα θα είχε ως αποτέλεσμα να κάνουμε πιο αρμονικό και τον κόσμο των ανθρώπων παραδειγματιζόμενοι από την αρμονία της φύσης.

Πρόκειται, λοιπόν, για το ποίημα του συμπατριώτη Νίκου Ζώρη με τίτλο «Το τραγούδι της γης», το οποίο ακολουθεί.

«Το τραγούδι της γης» – Μάιος 2006

Δισεκατομμύρια ψυχές είναι πάνω της,
σα μυρμηγκοφωλιά πελώρια μοιάζει η γη,
ανθρώπινα μυρμήγκια κοιμούνται και ξυπνούν,
πάνε κι έρχονται κάθε στιγμή από δω κι από κει.
Και κάποιο τραγούδι σιγανό, τραγούδι απαλό
κάτω απ’ αυτό το βάρος, η γη πάντα τραγουδά
και νότες υπέροχες φτιάχνουν μια μελωδία μαγική,
άνεμος, δέντρα, πουλιά, θάλασσες, ποτάμια, βουνά.
Ανήσυχα τ’ ανθρώπινα μυρμήγκια στη γη,
ακατάπαυστα θορυβούν, ολημερίς κι ολονυχτίς.
Ελπίδες, φόβοι, πάθη, μίση, στόχοι, εμμονές,
δεν τ’ αφήνουν ν’ ακούσουν το τραγούδι της γης.
Παράξενοι βόμβοι, κελαρύσματα και βουητά,
ήχοι που μονάχα λίγοι ακούνε και υμνούν.
Τον κόσμο οι πολλοί μ’ άλλα μάτια ίσως δουν,
αν οι ήχοι αυτοί, λίγο στ’ αυτιά τους ακουστούν!

Νίκος Α. Ζώρης (Από το βιβλίο του «Σαν ξημερώσει όλα αλλάζουν…»

Άρθρο: Νίκος Κωστακόπουλος – Εκπαιδευτικός / Δημοτικός Σύμβουλος

agriniopress.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 02 Ιουνίου 2017 17:02

Aνοιξιάτικη περιδιάβαση στην Κοσίνα στο Ορεινό Θέρμο

(αποχαιρετισμός στην άνοιξη)

Το να βρεθεί κάποιος έστω και για λίγο στην Κοσίνα αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία. Εμπειρία, η οποία εδράζεται στα χαρακτηριστικά της ορεινής φύσης της. Μιας φύσης όπου ο χαρακτηρισμός «ορεινή» με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υψόμετρο, έλατα, κρύα νερά, καθαρός αέρας) της ταιριάζει στον απόλυτο βαθμό.

Η κορυφή Μέγα Ίσιωμα, όπως διακρίνεται από την Κοσίνα

Εμπειρία, όμως, η οποία εμπλουτίζεται, για όποιον ενδιαφερθεί να πληροφορηθεί περαιτέρω για τους κύκλους ζωής του εν λόγω οικισμού, με διδάγματα ζωής για τις απανωτές κυκλικές πορείες των ανθρώπινων κοινωνιών στον χώρο και στον χρόνο, όπως αυτά προκύπτουν από το χθες και το σήμερα της Κοσίνας. Ένα χθες με διαδοχικές πορείες από την ακμή στην παρακμή και το αντίθετο, ένα σήμερα προβληματικό και, επιπλέον, ένα αύριο …άδηλο!!!

Χαρακτηριστικό ορεινό τοπίο

Χτισμένη στα χίλια μέτρα υψόμετρο η Κοσίνα, στα ομάλια της ανατολικομεσημβρινής πλαγιάς του βουνού Μέγα Ίσιωμα του Παναιτωλικού όρους, η οποία καταλήγει ανατολικά και νότια στις πηγές του Κοσινορέματος Γιδομανδρίτη και εν μέρει η κατάληξή της εμπλέκεται με την αντίστοιχη δυτική πλαγιά του αντερείσματος που ξεκινάει από το Δίκορφο (πρώην Κο[υ]κο[υ]ρέχι), την επόμενη κορυφή κατά μήκος της κορυφογραμμής του Παναιτωλικού με κατεύθυνση προς ανατολάς, και συνεχίζοντας με κατεύθυνση προς νότο σχηματίζει τις κορυφές Καραπιπέρη, Λιάκουρα και Κοκκινόβραχο – κορυφές που ορίζουν κατά κύριο λόγο τον ορίζοντα περιμετρικά της Κοσίνας και τον περιορίζουν ταυτοχρόνως – ενώ το βόρειο άκρο της πλαγιάς, όπως αυτό ορίζεται από την κορυφογραμμή της κεντρικής οροσειράς από την εν λόγω κορυφή ως το κατώτερο σημείο προς ανατολάς, στο Διάσελο Κοσίνας, όπου εμπλέκεται με τη δυτική πλαγιά του Δικόρφου, αποτελεί το όριο με την Ευρυτανία.

Η κορυφή Λιάκουρα όπως διακρίνεται από την κορυφή Καραπιπέρη

Ελατοσκεπής κατά κύριο λόγο η περιοχή παντού τριγύρω, ακόμη και μέσα στον οικισμό κι ως πάνω στις κορυφές, με εξαίρεση το Μέγα Ίσιωμα και το Δίκορφο που είναι γυμνές από βλάστηση λόγω του μεγάλου υψομέτρου, και με εναλλαγές κάθε τόσο της βλάστησης – η οποία είναι ποικίλη και αποτελείται από χορτολιβαδικές εκτάσεις στα μεγαλύτερα υψόμετρα και στα μικρά οροπέδια πλησίον των βουνοκορφών, πλατάνια στις ρεματιές που αυλακώνουν κάθε τόσο την περιοχή, πουρνάρια και θαμνώδη βλάστηση στα χαμηλότερα υψόμετρα και λίγα ήμερα δένδρα, κυρίως καρυδιές, όπως και λίγες καλλιέργειες στον οικισμό – σε συνδυασμό με κάποια τμήματα κατά μήκος της δυτικής πλαγιάς του Δικόρφου ανατολικά του οικισμού όπου η γη αποκαλύπτει γυμνά τα σπλάχνα της, και βέβαια οι πάμπολλες πηγές, άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες, που αναβλύζουν σχεδόν παντού, αποτελούν τα στοιχεία εκείνα που συναπαρτίζουν το αξιοζήλευτο βουνίσιο περιβάλλον της περιοχής, η οποία γι’ αυτόν τον λόγο προσομοιάζει με ελβετικό τοπίο.

Κοσίνα, μερική άποψη. Στο κέντρο διακρίνεται ο ελατοσκεπής λόφος των Αγίων Αποστόλων

Τοπίο ελκτικό όλες τις εποχές του χρόνου. Όαση δροσιάς το καλοκαίρι, πολύχρωμο και μελαγχολικό το φθινόπωρο, υποαλπικό και εξόχως μυστηριακό τον χειμώνα και απλά μαγευτικό την άνοιξη.

Ρέμα που διέρχεται μέσα από την Κοσίνα, πλατανόφυτο σε όλο το μήκος του

Ανθισμένη κερασιά στον κήπο σπιτιού στην Κοσίνα

Η γειτονιά πάνω από την πλατεία της Κοσίνας

Το Κοσινόρεμα ακριβώς κάτω από την Κοσίνα, λίγο πριν την εντυπωσιακή χαράδρα της Κρούνας

Το πλατανόφυτο τοπίο στην πηγή Παλιόστανη, μία από τις πολλές πηγές της Κοσίνας

Λόγω επικαιρότητας, μάλιστα, κρίθηκε σκόπιμο, να προβληθούν εδώ, ως γλυκιά ανάμνηση της άνοιξης που μόλις έφυγε, ενδεικτικές εικόνες από την ανοιξιάτικη φύση της Κοσίνας, αυτού του απόμερου αλλά καθόλου αδιάφορου τόπου, το αντίθετο μάλιστα, με στόχο αυτός να γίνει γνωστός στο ευρύτερο κοινό, ώστε να τον επισκεφθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι και να γευθούν κάτι από τη μαγεία του, και παράλληλα να προβληθούν οι βασικές αναγκαιότητες αναφορικά με τις βασικές τεχνικές υποδομές που είναι απαραίτητο να υλοποιηθούν έτσι ώστε τα θέλγητρα της περιοχής αυτής να μετασχηματισθούν σε αναπτυξιακή δυναμική.

Ιστορία σαν παραμύθι

Ανεξαρτήτως, όμως, του απαράμιλλου φυσικού κάλλους αυτής της ξεχωριστής γωνιάς της Αιτωλικής γης, το οποίο αποτελεί και το βασικό της πλεονέκτημα, δεν θα μπορούσε να λείπει από την περιγραφή μιας σύντομης περιδιάβασης σαν ετούτη σχετική αναφορά και στον ανθρώπινο παράγοντα, αφού ένας τόπος αποκομμένος από το στίγμα της ανθρώπινης παρουσίας σ’ αυτόν προσομοιάζει με νεκρή φύση. Γι’ αυτό, ακολουθεί στη συνέχεια ξεχωριστή αναφορά στην πορεία της Κοσίνας στον χρόνο, εκτεταμένη, είναι αλήθεια, αναλογικά με το όλο κείμενο, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, γιατί αυτό επιβάλλεται εκ των πραγμάτων από τη μακρά και πολυκύμαντη ιστορία της Κοσίνας. Μια ιστορία σαν παραμύθι. Παραμύθι, όμως, αληθινό.

Αρχαίος οικισμός ήταν χτισμένος στην ίδια θέση με αυτή του σημερινού οικισμού, όπως μαρτυρά το πλήθος των προχριστιανικών κεραμιδιών που συναντά κανείς διάσπαρτα παντού, η ονομασία του οποίου αγνοείται, όπως συμβαίνει εξάλλου και για το μεγαλύτερο μέρος των αρχαίων οικισμών της ορεινής αυτής περιοχής λόγω της πολυκύμαντης ιστορίας της, πράγμα που επιβεβαιώνεται φυσικά και από την ονομασία του οικισμού, η οποία παραπέμπει σε σλαβικής προέλευσης τοπωνύμιο και οφείλεται προφανώς στον μεταγενέστερο εποικισμό της ευρύτερης περιοχής του ηπειρωτικού κορμού της Ελλάδας από σλαβικά φύλα.

Άλλες πληροφορίες για τον οικισμό κατά τη μακρά περίοδο του μεσαίωνα δεν υπάρχουν πλην της μοναδικής σχετικής σωζόμενης προφορικής μαρτυρίας ότι εκεί υπήρχε βυζαντινό μοναστήρι, μοναδικό υπόλειμμα του οποίου σήμερα είναι ο ναός της Αγίας Παρασκευής δίπλα στον ομώνυμο λόφο, ο οποίος χτίστηκε πάνω στα ερείπια του καθολικού του μοναστηριού και σε μικρότερες διαστάσεις απ’ αυτό. Λέγεται, μάλιστα, ότι το μοναστήρι είχε πολλούς μοναχούς και διέθετε μεγάλο πλούτο και ότι καταστράφηκε μερικώς από κατολίσθηση που συνέβη και όλοι οι θησαυροί του μεταφέρθηκαν με μουλάρια στο κοντινό στην περιοχή αυτή, και φυσικά μεταγενέστερο, μοναστήρι του Προυσού.

Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής δίπλα στον ομώνυμο λόφο, χτισμένη στα ερείπια βυζαντινού μοναστηριού

Σε «τριακόσια αντρόγυνα κι ογδόντα χήρες», όπως με χαρακτηριστικό τρόπο μεταφέρεται η σχετική πληροφορία ως σήμερα από την προφορική παράδοση, ανερχόταν ο πληθυσμός της Κοσίνας στους νεότερους χρόνους, και συγκεκριμένα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πράγμα που επιβλήθηκε φυσικά από τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που επικράτησαν στη χώρα αυτή την περίοδο. Πληθυσμός τεράστιος για τα γεωμορφολογικά δεδομένα της περιοχής, ειδικά αν συγκριθεί με τα σημερινά πληθυσμιακά δεδομένα όλων των οικισμών της ευρύτερης περιοχής. Η αλήθεια είναι βέβαια πως αυτό επιβλήθηκε κατά κύριο λόγο από τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη χώρα εξαιτίας της ξενικής κατοχής, πράγμα που οδήγησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να αποσυρθεί σε δυσπρόσιτα μέρη. Εδώ, όπως και σε πάμπολλα αντίστοιχα μέρη, ζούσαν λιτοδίαιτα αλλά απολάμβαναν ένα αγαθό που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα από τα υλικά αγαθά που τους πρόσφεραν τα κατώμερα. Ήταν η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ζούσαν φτωχικά, με πολλές στερήσεις και αντιμετώπιζαν ιδιάζουσες δυσκολίες σ’ αυτά τα απομονωμένα μέρη αλλά ήταν ουσιαστικά ελεύθεροι. Τα ελληνικά βουνά ήταν αυτά που κράτησαν ανόθευτη την ελληνική ψυχή τους πιο σκοτεινούς αιώνες της Ελλάδας, αυτούς που ο γηγενής πληθυσμός στέναζε κάτω από τον τυραννικό ζυγό ενός βάρβαρου δυνάστη από τους χειρότερους που γνώρισε ποτέ ανθρώπινη κοινωνία. Σ’ αυτά τα χρόνια λοιπόν αυτός εδώ ο τόπος διαδραμάτισε ιδιαίτερα θετικό ρόλο για τον ελληνισμό.

Κατάφυτη απλοχωριά στη θέση Μέγα Βότανο παραπλεύρως του δρόμου για Πρόδρομο Ευρυτανίας

Το οροπέδιο Γούναρη και στο βάθος η κορυφή Δίκορφο ή Κο(υ)κο(υ)ρέχι

Είναι αυτονόητο βέβαια ότι κάποια φυσικά στοιχεία της περιοχής ευνοούσαν τη συγκέντρωση τόσο μεγάλου πληθυσμού. Η ομαλότητα του τοπίου μέσα στο χωριό και τριγύρω απ’ αυτό, πράγμα που παρείχε τη δυνατότητα αφενός για καλλιέργεια και παραγωγή βασικών ειδών διατροφής, όπως τα σιτηρά και το καλαμπόκι, και αφετέρου για ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, αλλά και η δυνατότητα για εκμετάλλευση συμπληρωματικά και των κοντινών παραποτάμιων περιοχών, μία από τις οποίες βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον οικισμό παραπλεύρως του Κοσινορέματος, στους εγκαταλειμμένους σήμερα συνοικισμούς Σπάρτα και Ανάερο, και άλλη μία, πολύ μεγαλύτερη αλλά αρκετά μακριά, έως δύο ώρες ποδαρόδρομο από τον οικισμό, η οποία προσφερόταν για ξεχειμαδιό και καλλιέργεια λόγω του πιο ήπιου κλίματος που επικρατούσε σ’ αυτή – πρόκειται για την Κοιλάδα των Νεράιδων στην παραποτάμια περιοχή του κυρίως κλάδου του Γιδομανδρίτη από τη συμβολή με το Κοσινόρεμα ως λίγο πριν τις πηγές του ποταμού, όπως και για τις περιοχές που είναι σήμερα οι οικισμοί Αμπέλια και Άγιος Θεόδωρος (πρώην Μαχαλάς) – είναι τα στοιχεία εκείνα που δικαιολογούν τον προαναφερόμενο πληθυσμό του οικισμού.

Χαρακτηριστικό τοπίο από τα χειμαδιά της Κοσίνας στην Κοιλάδα των Νεράιδων Γιδομανδρίτη

Η απλοχωριά στη θέση Παλιοέλατος δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Εδώ παλιότερα γινόταν ημερήσιο πανηγύρι στις 29 Ιουνίου, όπου αντί για τραπέζια απλώνονταν τραπεζομάντηλα κάτω και ο κόσμος καθόταν σταυροπόδι γύρω γύρω

Στην προσηλιακή και με νότιο προσανατολισμό πλαγιά, η οποία δημιουργείται στην κατάληξη του αντερείσματος Δίκορφο – Λιάκουρα – Κοκκινόβραχος, είχαν τα αμπέλια τους, από όπου έβγαζαν άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας κρασί και ήταν μεγάλο πλεονέκτημα αυτό για μια ορεινή περιοχή, πράγμα αποτυπωμένο και σε αντίστοιχο δημοτικό τραγούδι. Σ’ αυτό το γεγονός, εξάλλου, οφείλεται και το όνομα του οικισμού, Αμπέλια.

Αμπέλια, μερική άποψη από τον οικισμό που πλέον αποτελεί τον κεντρικό οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Κοκκινόβρυσης

Επιπλέον, επειδή ο βαρύς χειμώνας δεν επέτρεπε τη διαχείμαση των κοπαδιών στην Κοσίνα, όσοι είχαν μεγάλα κοπάδια κατέβαιναν τον χειμώνα στον κάμπο της Τριχωνίδας, ενώ, όσοι είχαν μικρότερο αριθμό ζώων, μετέβαιναν στην προαναφερόμενη παραποτάμια περιοχή του Γιδομανδρίτη, όπου διέθεταν και ιδιόκτητη γη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν, σε μικρό αριθμό βέβαια, νομάδες κτηνοτρόφοι που ακολουθούν τον ίδιο πατροπαράδοτο τρόπο μετακίνησης των κοπαδιών τους από τις ίδιες περιοχές προς την Κοσίνα κατά τη θερινή περίοδο και αντιστρόφως κατά τη χειμερινή περίοδο.

Η γειτονιά Λαμπρέικα στην Κοσίνα, όπου κάποτε ήταν τα Γυφτοκόνακα. Στο κέντρο της εικόνας η περιοχή Χοροστάσι, στο βάθος η Αγία Παρασκευή, κάτω κρυμμένη η πολύ στενή χαράδρα Κρούνα και αριστερά ο δρόμος που οδηγεί στα Αμπέλια

Ονοματοθεσίες εντός του οικισμού, όπως Χοροστάσι (πλατεία), σε μια περιοχή που σήμερα είναι χωράφια, και Γυφτοκόνακα (εργαστήρια σιδεράδων), η εκκλησία του οικισμού, η Αγία Παρασκευή, και δυο ξωκλήσια, του Αγίου Ιωάννη και των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, αποτελούν αψευδείς μάρτυρες εκείνης της εποχής.

Ήταν, προφανώς, η εποχή της ακμής, όταν – σύμφωνα πάλι με την τοπική παράδοση – ολόκληρο το χωριό συμμετείχε σε ετήσια πομπή όπου προηγούνταν οι ιερείς και οι ψάλτες ψάλλοντας τους καθιερωμένους σχετικά ύμνους και συνοδεύοντας την εικόνα της Παναγίας που ήταν τοποθετημένη πάνω σε χρυσά ζυγαλέτρια που τα έσερναν βόδια, με τα οποία δημιουργούνταν μια χαρακιά στο έδαφος γύρω από το χωριό, έτσι ώστε να μην μπορεί να μπει σ’ αυτό καμιά επιδημία. Από ό,τι λέγεται, μάλιστα, μ’ αυτόν τον τρόπο είχε κατορθωθεί να είναι άτρωτο το χωριό στις επιδημίες.

Το εκκλησάκι των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, πολιούχος σήμερα της Κοσίνας

Μια εποχή, μάλιστα, κατά την πρώιμη περίοδο της τουρκοκρατίας, η Κοσίνα απαντάται ως έδρα του ναχιγιέ του Απόκουρου (διοικητική οντότητα που σχεδόν συμπίπτει γεωγραφικά με την περιοχή του αρχαίου Απόκουρου και του σημερινού Δήμου Θέρμου), προνόμιο που της εξασφάλιζε, προφανώς, η νευραλγική γεωγραφική της θέση, καθώς ήταν χτισμένη μια ανάσα δρόμο από το χαμηλότερο πέρασμα, το Διάσελο Κοσίνας, εκεί που μια βαθιά χαρακιά του εδάφους στο ενδιάμεσο περίπου της κορυφογραμμής ανάμεσα στις κορυφές Μέγα Ίσιωμα και Δίκορφο (Κοκορέχι) παρείχε τη δυνατότητα να διέλθει κάποιος από την από δω στην από κει πλευρά, από την Κοιλάδα του Γιδομανδρίτη στην Κοιλάδα του Κρικελοποτάμου, ή, να το πούμε αλλιώς, από την Τριχωνίδα στην Ευρυτανία, και αντιστρόφως – δυο περιοχές που και τότε αλλά και μετέπειτα έως πρόσφατα υπάγονταν στην ίδια κάθε φορά διοικητική οντότητα και ανέκαθεν αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ενιαία οικονομική οντότητα – πράγμα που ήταν αδύνατο να γίνεται από άλλο πέρασμα τους χειμερινούς μήνες, αφού τα χιόνια καθιστούσαν απροσπέλαστη την κορυφογραμμή.

Η εικόνα που αντικρίζουμε από τη θέση Μέγα Βότανο ξαγναντίζοντας αμέσως μετά το Διάσελο Κοσίνας στη διαδρομή από Πρόδρομο προς Κοσίνα. Αριστερά ξεχωρίζει η ελατοσκεπής κορυφή Λιάκουρα.

Στη ζωή όμως, και στις ίδιες τις ανθρώπινες κοινωνίες, τίποτα δεν μένει ίδιο. Τις καλές στιγμές διαδέχονται οι άσχημες, τον θρίαμβο η καταστροφή και το αντίθετο. Έτσι έφτασε και για την Κοσίνα η ώρα της πτώσης κι αυτό ήταν μια καταστροφή. Το πώς και το πότε έγινε αυτό άγνωστο, καθώς οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Άλλες αναφέρουν ότι το χωριό καταστράφηκε από επιδρομή των Κλεφτών, πράγμα που εξανάγκασε τους εναπομείναντες κατοίκους να διασκορπιστούν προς διάφορες κατευθύνσεις, Αράκυνθο, Ήπειρο και Θεσσαλία, πιθανότητα που επιβεβαιώνεται σε μεγάλο βαθμό από πολλά επώνυμα που συναντάμε σ’ αυτές τις περιοχές ίδια με αυτά που υπάρχουν και εδώ. Άλλες πληροφορίες αναφέρονται σε μια μεγάλη κατολίσθηση που ανάγκασε τον πληθυσμό να επιλέξει ως κύρια κατοικία του αυτή της χειμερινής διαβίωσής του στην ευρύτερη περιοχή των Αμπελίων, τόσο μέσα στο χωριό όσο και στην παραποτάμια αυτού περιοχή, στην Κοιλάδα των Νεράιδων, και άλλους να μεταναστεύσουν για άλλα μέρη. Το πιο πιθανό είναι να ισχύουν και τα δύο, αλλά να έχουν συμβεί σε διαφορετικές φάσεις που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν χρονικά.

Η Κοσίνα στη σύγχρονη εποχή

Πάντως, στα χρόνια πριν την επανάσταση η Κοσίνα συναντάται και πάλι με σημαντικό πληθυσμό, σαφώς μικρότερο, βέβαια, από τον προαναφερόμενο την εποχή της ακμής, πράγμα που συνεχίστηκε ως πρόσφατα, στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Πανοραμική άποψη της Κοσίνας από τον δρόμο προς Αμπέλια κοντά στο ξωκλήσι του Αη-Γιάννη

Μόνο που αυτό το διάστημα το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί σταδιακά στα Αμπέλια, που έχει εξελιχθεί εντωμεταξύ σε τόπο κύριας κατοικίας για τους περισσότερους, πολλοί από τους οποίους δεν έπαψαν να μετακινούνται κατά τη θερινή περίοδο στην Κοσίνα με τα ζωντανά τους και άλλοι κατά διαστήματα καθημερινά και τον υπόλοιπο καιρό, ανάλογα με τις ανάγκες των εποχιακών αγροτικών εργασιών, για να καλλιεργούν τα χωράφια που διέθεταν εκεί, ενώ άλλοι διέμεναν τους θερινούς μήνες στην Κοσίνα και τον χειμώνα κατέβαιναν στα χειμαδιά, στον κάμπο του Αγρινίου.

Παίρνοντας τον δρόμο από Κοσίνα προς Αμπέλια

Μάλιστα ήταν τόσο το δέσιμο των δυο αυτών οικισμών, Κοσίνα και Αμπέλια, στη μετεπαναστατική περίοδο, που τα αποκαλούσαν και με μία ονομασία, Αμπελο-Κοσίνα. Στα Αμπέλια ιδρύθηκε και Δημοτικό Σχολείο προς τα τέλη του 19^ου αιώνα, στο οποίο εκτός από τους μαθητές των Αμπελίων μαθήτευαν και οι μαθητές της Κοσίνας και του Μαχαλά που μετακινούνταν καθημερινά με ποδαρόδρομο μία και μιάμιση ώρα αντίστοιχα για να πάνε στο σχολείο και άλλη τόση για να επιστρέψουν μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια.

Επιπλέον, οι εκκλησίες της Κοσίνας υπήχθησαν στην ενορία της Μεταμόρφωσης που έχει έδρα στα Αμπέλια. Στη συνέχεια ιδρύθηκε η Κοινότητα Κουσίνης με έδρα την Κο[υ]σίνα και συνοικισμούς τα Αμπέλια και τον Μαχαλά.

Το παλιό μονοπάτι που οδηγούσε από τα Αμπέλια στην Κοσίνα, μέσω του οποίου συνδέονταν και οι εγκαταλειμμένοι σήμερα συνοικισμοί Ανάερος και Σπάρτα

Από την Κοσίνα στην Κοκκινόβρυση

Αργότερα, στο πλαίσιο της αλλαγής των ξενικής προέλευσης ονοματοθεσιών, η Κοσίνα μετονομάσθηκε σε Κοκκινόβρυση – ονομασία που παραπέμπει σε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του οικισμού, τα πολλά και άριστης ποιότητας νερά που ήταν κατάλληλα ακόμη και για τη γιατρειά της φυματίωσης σύμφωνα με σχετικές μαρτυρίες της εποχής – και αντίστοιχα μετονομάστηκε και ολόκληρη η Κοινότητα, από Κοινότητα Κουσίνης σε Κοινότητα Κοκκινόβρυσης, ονομασία που παρέμεινε και στη συνέχεια για λόγους σεβασμού στην ιστορία της περιοχής, όταν η έδρα της Κοινότητας μεταφέρθηκε στα Αμπέλια. Αντίστοιχα, ο Μαχαλάς μετονομάστηκε σε Άγιο Θεόδωρο, ενώ αποτέλεσε ξεχωριστή ενορία και ιδρύθηκε αργότερα και Δημοτικό Σχολείο εκεί.

Το κτίριο του πρώην Δημοτικού Σχολείου Αγίου Θεοδώρου (Μαχαλά)

Τα δυο σχολεία που λειτούργησαν στην εν λόγω Κοινότητα, το Δημοτικό Σχολείο Κοκκινόβρυσης στα Αμπέλια και το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Θεοδώρου στον Άγιο Θεόδωρο, λειτούργησαν ως τα τέλη των δεκαετιών 1980 και 1970 αντίστοιχα, οπότε και καταργήθηκαν λόγω έλλειψης μαθητών.

Η Κοινότητα Κοκκινόβρυσης, μετά την κατάργησή της πρόσφατα με το σχέδιο «Καποδίστριας» και τη συγχώνευσή της με τον Δήμο Θέρμου, παραμένει ως αποκεντρωμένη μορφή διοίκησης με τον τίτλο «Τοπική Κοινότητα Κοκκινόβρυσης Δήμου Θέρμου» αποτελούμενη από τον κεντρικό οικισμό, τα Αμπέλια, την Κοκκινόβρυση (Κοσίνα) και τον Άγιο Θεόδωρο (πρώην Μαχαλά). Κάθε οικισμός από τους προαναφερόμενους της εν λόγω Τοπικής Κοινότητας έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά και από κοινού συγκροτούν αλληλοσυμπληρούμενη αναπτυξιακή υποενότητα στο ορεινό Θέρμο.

Δεν θα υπάρξει περαιτέρω αναφορά, όμως, στους άλλους δύο οικισμούς, καθώς αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο της καταγραφής αυτής, πλην της αναφοράς για τις αποστάσεις των βασικών δρόμων πρόσβασης στην περιοχή. Από το Θέρμο, λοιπόν, τα Αμπέλια απέχουν 19 χμ., ο Άγιος Θεόδωρος 21 χμ. και η Κοσίνα 27 χμ. μέσω Αμπελίων και 34 χμ. μέσω της εναλλακτικής διαδρομής που διέρχεται από το Αργυρό Πηγάδι, ενώ 10 χμ. χωρίζουν την Κοσίνα από τον Πρόδρομο Ευρυτανίας, όπου ο δρόμος διακλαδίζεται προς Καστανιά – Προυσό και προς Ροσκά – Πανταβρέχι – Δομνίστα.

Στη διασταύρωση των δρόμων στην Κοσίνα ερχόμενοι από Αμπέλια. Δεξιά ο δρόμος οδηγεί στην Ευρυτανία και ευθεία στα χωριά δυτικά του Γιδομανδρίτη, Αργυρό Πηγάδι, Αμβρακιά, Νεροχώρι, Δρυμώνα

Κοσίνα ή Κοκκινόβρυση

Πάντως, παρότι έχει παρέλθει χρονικό διάστημα σχεδόν ενός αιώνα από τη μετονομασία της Κοσίνας σε Κοκκινόβρυση και της ευρέως πλέον διαδεδομένης χρήσης της νέας ονομασίας του εν λόγω οικισμού αλλά και ολόκληρης της Κοινότητας και για τους τρεις προαναφερόμενους οικισμούς (Κοσίνα, Αμπέλια και Άγιο Θεόδωρο) στο συλλογικό υποσυνείδητο κυριαρχεί η παλιά ονομασία, Κοσίνα, για τον εν λόγω οικισμό και αυτή χρησιμοποιείται στις ανεπίσημες συνεννοήσεις και όχι άδικα, αφού αυτή η ονομασία είναι συνυφασμένη με την εποχή της ακμής και της παλαιάς αίγλης του οικισμού, πράγμα που πρέπει να προβληματίσει για την ορθότητα της πολιτικής για γενικευμένη αλλαγή των ονοματοθεσιών ξενικής προέλευσης, που μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι χρειάζεται επιμέρους τροποποιήσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος, εξάλλου, που και στον τίτλο του παρόντος άρθρου χρησιμοποιείται η ονομασία Κοσίνα και όχι Κοκκινόβρυση, όπως επίσης κατά κόρον συμβαίνει το ίδιο και στο σώμα του κειμένου.

Η ανοιξιάτικη φύση της Κοσίνας

Όπως και να έχει, όμως, η Κοσίνα – είτε ως Κοσίνα αποκαλείται είτε ως Κοκκινόβρυση – δεν παύει να είναι ελκτική όλες τις εποχές του χρόνου. Μαγευτική, θα μπορούσε να ειπωθεί, για κάποιον που έλκεται από τα θέλγητρα της φύσης και ιδιαίτερα για όποιον θα είχε την υπομονή, τον χρόνο και τη θέληση να τα γνωρίσει από κοντά ένα προς ένα. Να απολαύσει εικόνες, που, με τις διαφορετικές αποχρώσεις της φύσης κάθε εποχή του έτους, εντυπωσιάζουν απροσδόκητα.

Διάφορες ανοιξιάτικες εικόνες από την Κοσίνα

Εικόνες που συναποτελούν, μαζί με αντίστοιχες από την ευρύτερη περιοχή, το παζλ της πλανεύτρας φύσης του ορεινού Θέρμου. Εικόνες σαν και αυτές που ενδεικτικά προβάλλονται σ’ αυτό το άρθρο. Λίγες εικόνες που αναδίδουν τη μαγεία της ανοιξιάτικης φύσης της Κοσίνας, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα σε όποιον έλκεται από τα θέλγητρα της φύσης να μοιραστεί μαζί μας κάτι από το κάλλος αυτής της πανέμορφης αλλά άγνωστης περιοχής.

Το καλοκαίρι που έρχεται

Αυτές οι μέρες, εξάλλου, έχουν και μια άλλη ομορφιά, καθώς γίνονται οι προετοιμασίες για το καλοκαίρι. Το νεοσκαμμένο χώμα στους κήπους το μαρτυρεί.

Το νεοσκαμμένο χώμα στους κήπους μάρτυρας των προετοιμασιών για το καλοκαίρι

Αυτές τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού, εξάλλου, η Κοσίνα θα υποδεχθεί τους λιγοστούς νομάδες με τα κοπάδια τους, οι οποίοι επιμένουν να συνεχίζουν τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής. Θα αντηχήσουν και πάλι τα κυπροκούδουνα στα πλάγια και θα ξαναζωντανέψει για λίγο ο τόπος, ανακτώντας κάτι από την πανδαισία ήχων και εικόνων της ποιμενικής ζωής που πλημμύριζε τον τόπο αυτόν τέτοια εποχή κάθε χρόνο.

Πρόχειρο μαντρί για μεσημέριασμα των προβάτων στο Μέγα Βότανο

Σπίτι κτηνοτρόφου στην Κοσίνα περιμένει καρτερικά τον ιδιοκτήτη του που όπου να ΄ναι θα επιστρέψει από τα χειμαδιά μαζί με το κοπάδι του

Σε λίγες μέρες, εξάλλου, θ’ αρχίσουν και οι ετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή του χωριού, το ημερήσιο πανηγύρι που γίνεται με δημοτική ορχήστρα στην πλακόστρωτη πλατεία κάτω από τον παχύ ίσκιο των πλατανιών δίπλα στη βρύση του Άμπλα, στις 29 Ιουνίου, στη γιορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που γιορτάζει ο πολιούχος του χωριού, το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των εν λόγω Αποστόλων. Πανηγύρι παραδοσιακό, που συγκεντρώνει πολύ κόσμο από ολόκληρη την περιοχή. Σίγουρα η σπάνιας ομορφιάς τοποθεσία στην οποία διεξάγεται το πανηγύρι όσο και γενικά το φυσικό τοπίο της εν λόγω περιοχής αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο που έλκει τόσον κόσμο. Συγχρόνως, οι παραθεριστές θα δώσουν ανάσα ζωής στο χωριό καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού πριν επανέλθει η σιωπή του χειμώνα. Αλλά και τότε η άγρια βουνίσια ομορφιά της Κοσίνας αποτελεί δέλεαρ για πολλούς που την επισκέπτονται ακόμη και το καταχείμωνο παρά τη μεγάλη δυσκολία προσέγγισης λόγω του προβληματικού οδικού δικτύου.

Η πλατεία της Κοσίνας μέσα στο πλατανόφυτο τοπίο, όπου γίνεται και το μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι στις 29 Ιουνίου, ανήμερα της γιορτής των πολιούχων του χωριού Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Το χρέος τιμής προς την Κοσίνα

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της σύντομης περιδιάβασης από την ανοιξιάτικη Κοσίνα δεν μπορεί παρά να περιηγηθεί ο νους στα γυρίσματα των καιρών, στον αέναο κύκλο των μετακινήσεων των πληθυσμών ανάλογα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται σε κάθε ιστορική περίοδο και, αν επεκτείνουμε τη σκέψη λίγο παραπέρα, να σκεφθούμε τη ματαιότητα των επίγειων πραγμάτων, καθώς σήμερα η Κοσίνα από έδρα του Απόκουρου έχει καταλήξει – όπως, εξάλλου, και η ευρύτερη περιοχή του ορεινού Θέρμου στην ολότητά της – να φυτοζωεί, με ελάχιστο πληθυσμό και με υποδομές σε μεγάλη έλλειψη. Και ως συνέπεια αυτών των σκέψεων δεν μπορεί παρά να επισημανθεί το ελάχιστο χρέος της τοπικής διοίκησης να ορίσει την Κοσίνα ως ιστορική έδρα του Δήμου Θέρμου.

Είναι το χρέος τιμής της τοπικής κοινωνίας του Δήμου Θέρμου προς την Κοσίνα!!!

Το χρέος ζωής προς το ορεινό Θέρμο

Για να προσγειωθούμε, όμως, στην ωμή πραγματικότητα της εν λόγω περιοχής και να εξαχθούν και κάποια χρηστικά συμπεράσματα για τις ανάγκες της, δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε και μ’ αυτή την ευκαιρία στην αναγκαιότητα μετασχηματισμού της οικονομίας της με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις σύγχρονες αναγκαιότητες, καθώς το ορεινό Θέρμο, που αποτελούσε για αιώνες χώρο κατοίκησης και προσφοράς στην Ελλάδα – πολύ περισσότερο μάλιστα τα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας – παραμένει ξεχασμένο στη μοίρα του, αφού παρά τα πολλαπλά θέλγητρα που διαθέτει, πρόκειται για περιοχή απομονωμένη λόγω του χωμάτινου οδικού δικτύου σύνδεσής του.

Το νερό ρέει λιγοστό φέτος λόγω της ξηρασίας σε έναν από τους κλάδους των πηγών Κοσινορέματος

Για τη συγκεκριμένη επιμέρους περιοχή του εν λόγω οικισμού, της Κοσίνας (Κοκκινόβρυσης), μάλιστα, η κατάσταση είναι πιο δύσκολη σε σχέση με την αντίστοιχη από κάθε άλλο χωριό, αφού, λόγω και του ότι πρόκειται για απομακρυσμένο μέρος, η βατότητα των χωματόδρομων σύνδεσής της τόσο με το κέντρο όσο και με τα γειτονικά χωριά και με την όμορη περιοχή της Ευρυτανίας μπορεί να χαρακτηριστεί από υποτυπώδης έως απαράδεκτη, πράγμα που καθιστά την πρόσβαση σ’ αυτή πραγματικό μαρτύριο.

Οδικό δίκτυο, το μεγάλο πρόβλημα του ορεινού Θέρμου

Έτσι, αναγκαζόμαστε, δυστυχώς, κάθε φορά να καταλήγουμε στη μόνιμη, κουραστική είναι αλήθεια, επωδό, που δεν έχει να κάνει παρά με το πρόβλημα των οδικών συνδέσεων. Πρόβλημα, το οποίο καταλήγει στην επανάληψη του κυρίαρχου αιτήματος της περιοχής που δεν είναι άλλο από την ικανοποίηση του αυτονόητου και συμπυκνώνεται σε μία λέξη. Στη λέξη «ΔΡΟΜΟΣ».

Ένα ζητούμενο δεκαετιών, ένα διαρκές αίτημα χωρίς ανταπόκριση, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο που δεν λέει να γίνει πραγματικότητα και που δεν θα γίνει όσο οι εκάστοτε διοικήσεις δεν διακρίνουν τις μεγάλες δυνατότητες της εν λόγω περιοχής για ανάπτυξη της παραθεριστικής κατοικίας καθώς και για αξιοποίηση του αναπτυξιακού αποθέματος που αυτή διαθέτει στον τομέα του οικοτουρισμού και των συναφών μορφών εναλλακτικού τουρισμού. Απόθεμα, που παραμένει αναξιοποίητο και θα παραμένει έτσι όσο οι προσβάσεις παραμένουν σ’ αυτή την επιεικώς χαρακτηριζόμενη ως απαράδεκτη κατάσταση.

Παρότι οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν αναμένεται γρήγορη οριστική λύση του ζητήματος αυτού, το οποίο χρονίζει – αδικαιολόγητα, μπορούμε να ισχυριστούμε, αναφορικά με την ελλιπή σχετική κρατική μέριμνα καθ’ όλη τη διάρκεια που αυτό παραμένει και πολύ περισσότερο για τότε που τα οικονομικά της χώρας επέτρεπαν περισσότερη αισιοδοξία – αυτό δεν αποτελεί λόγο να μη χαιρόμαστε τα θέλγητρα της περιοχής αυτής και να μην τα προβάλλουμε, απαιτώντας παράλληλα τη σταδιακή βελτίωση των προσβάσεων, αρχής γενομένης, ειδικά αναφορικά με την εν λόγω επιμέρους περιοχή, από την υλοποίηση των πλέον επειγουσών αναγκών που αναφέρονται στη διασφάλιση μόνιμης δυνατότητας επικοινωνίας της καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους και βέβαια στην ασφαλτόστρωση σταδιακά του οδικού της δικτύου στο σύνολο του μήκους του.

Πρόκειται για μικρό μόνο μέρος από το ανεξόφλητο χρέος της πολιτείας, το χρέος ζωής, προς αυτή την απομονωμένη περιοχή της ορεινής ενδοχώρας της πατρίδας!

Για να πάψει επιτέλους να είναι προβληματικό το σήμερα αυτού του τόπου και άδηλο το μέλλον του!!

Για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον καταπώς πρέπει στην Κοσίνα, σε ολόκληρη την Τοπική Κοινότητα Κοκκινόβρυσης, στο ορεινό Θέρμο στο σύνολό του!!!

1 Ιουνίου 2017

ΝΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

(Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου)

agrinionews.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 28 Ιανουαρίου 2017 18:16

Ορεινό Θέρμο: Ο εντυπωσιακός καταρράκτης της Χούνης στο φαράγγι του Γιδομανδρίτη (video)

Ο εντυπωσιακός καταρράκτης της Χούνης στο φαράγγι του Γιδομανδρίτη βρίσκεται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου περίπου ανατολικά του οικισμού Αμπέλια Τ.Κ. Κοκκινόβρυσης παραπλεύρως του δρόμου προς Άγιο Θεόδωρο.

Ο καταρράκτης προσεγγίζεται από τον δρόμο που οδηγεί από το Θέρμο προς Αμπέλια – Κοκκινόβρυση, αφού ακολουθήσουμε μετά τη διασταύρωση του δρόμου, στο 18ο χμ., τη διακλάδωση αυτού που οδηγεί στον Άγιο Θεόδωρο. Σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων μετά τη διασταύρωση σταματάμε στο πρώτο ρέμα, αυτό της Λιάκουρας – τμήμα του οποίου αποτελεί και ο εν λόγω καραρράκτης – που συναντάμε λίγο πριν τον εγκαταλειμμένο συνοικισμό της Στουρνάρας, που βρίσκεται αριστερά του δρόμου.
Για να φτάσουμε ως τον καταρράκτη απαιτείται δεκάλεπτη πεζοπορία σε ανάβαση είτε μέσω του ρέματος είτε, για κάπως πιο ομαλή πορεία, μέσω μονοπατιού που οδηγεί εκεί διερχόμενο παράλληλα με το ρέμα και ανατολικά αυτού προς την πλευρά της Στουρνάρας.

Το εν λόγω ρέμα πηγάζει από την ελατοσκρπή κορυφή Λιάκουρα, την ψηλότερη κορυφή που σχηματίζεται σε αντέρεισμα του Παναιτωλικού όρους – το οποίο ξεκινάει από την κορυφή Δίκορφο (πρώην Κοκορέχι) και καταλήγει στη θέση Διποταμιά, όπου είναι η συμβολή του Κοσινορέματος, του δεύτερου κύριου κλάδου του Γιδομανδρίτη, στον κύριο κορμό του ποταμού – και καταλήγει, πλατανοσκέπαστο στο μεγαλύτερο μέρος του μήκους του και διά μέσω βατού σχετικά εδάφους, στην Κοιλάδα των Νεράιδων στον Γιδομανδρίτη. Το μοναδικό τμήμα που το ρέμα γίνεται απροσπέλαστο είναι αυτό που αναφέρεται στον καταρράκτη της Χούνης, το οποίο μπορεί να προσπεράσει από την ανατολική πλευρά όποιος θα ήθελε να ολοκληρώσει την ανάβαση του ρέματος ως πάνω από τον καταρράκτη.

Ο εν λόγω καραρράκτης σχηματίζεται στο άνω μέρος της ανατολικής απόληξης της εντυπωσιακής γκρεμώδους περιοχής της Χούνης. Η Χούνη είναι μια αρκετά εκεταμένη περιοχή, η οποία χαρακτηρίζεται από δύο ακολουθίες στητών βράχων, κάθετων στο έδαφος, που διατρέχουν την πλαγιά σε όλο το μήκος της, ξεκινώντας από την κορυφή Μετερίζι και καταλήγοντας στο ενδιάμεσο περίπου της πορείας του ρέματος της Λιάκουρας, σχηματίζοντας ένα “ποτάμι” από χαλιάδες ανάμεσά τους.

Στο σημείο αυτό μάλιστα, όπου το ρέμα συναντάει την ακολουθία των βράχων και το νερό αναγκάζεται να τα υπερπηδήσει από ύψος πολλών μέτρων, σχηματίζεται το υπερθέαμα του καταρράκτη της Χούνης. Ένα υπερθέαμα που αξίζει να το απολαύσει κανείς, ειδικά τη χειμερινή περίοδο που ο καταρράκτης είναι ενεργός και με αρκετό μάλιστα νερό, καθώς στο εν λόγω ρέμα δεν υπάρχει ροή νερού την καλοκαιρινή περίοδο

ΝΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

e-nafpaktia.gr

agriniopress.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη, 26 Ιουλίου 2016 00:36

Μια δροσερή βόλτα στις πηγές Αγίας Σοφίας Θέρμου

Μετά από μια καλοκαιρινή και συνάμα ζεστή εξόρμηση στο Θέρμο, επιβάλλεται η επίσκεψη στις Πηγές Αγίας Σοφίας, μια από τις πιο σημαντικές πηγές της Αιτωλοακαρνανίας…

Πρόκειται γα ένα ειδυλλιακό περιβάλλον μέσα στη καταπράσινη φύση που θα βρείτε παραπλεύρως του επαρχιακού δρόμου προς Θέρμο. Τα τρεχούμενα νερά και η βλάστηση δημιουργούν μια μαγική ατμόσφαιρα που αποτελεί όαση δροσιάς κατά τους θερινούς μήνες.

ÐÇÃÅÓ ÁÃÉÁÓ ÓÏÖÉÁÓ(ÁÉÔÙËÏÁÊÁÑÍÁÍÉÁ)--×ÑÇÓÔÏÓ ÌÐÏÍÇÓ//EUROKINISSI

Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης/eurokinissi

http://iaitoloakarnania.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 06 Ιουλίου 2016 17:51

Η διαδρομή προς την παραλία της Τριχωνίδας που δικαιούται «Γαλάζια σημαία»

28χμ απέχει από το Αγρίνιο. Περιλαμβάνει μια διαδρομή σε ένα παρθένο (και αναξιοποίητο) μέρος στις όχθες της Τριχωνίδας. Τα νερά της είναι καταγάλανα και διαυγή. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς χρησιμοποιώντας γυαλιά κολύμβησης. Έχει και ιστορική κληρονομιά. Είναι η παραλία της Φωτμού στο Δήμο Θέρμου.

Πως φτάνει κανείς εκεί;

Μετά το Καινούργιο στην «Τραγάνα» ο δρόμος δεξιά οδηγεί στην όχθη της λίμνης. Παρθένο έδαφος, φθινοπωρινό τοπίο που ενίοτε καλύπτεται από την στάθμη της Λίμνης. Εμπόδιο στην όχθη οι καλαμιές που εμποδίζουν την ορατότητα στη λίμνη.

Εναλλακτικός δρόμος προς παραλίμνια κέντρα της Παντάνασσας.

Μυρτιά. Χρειάζονται ακόμα 15 χιλιόμετρα:

Λουτρά Μυρτιάς. Σε λίγο πλησιάζουμε χωματόδρομο:

Ακρογιάλι που θυμίζει θάλασσα:

Ανηφορικά τα τελευταία σημεία. Ο δρόμος καθαρισμένος, σε καλή κατάσταση στα περισσότερα σημεία του:

Τα ερείπια του Βυζαντινού Ναού της Φωτμούς:

Οι γλάροι αποχωρούν από την σιδερένια κατασκευή της όχθης:

Παραλία Φωτμούς, το ηλιοβασίλεμα αποζημιώνει. Τα νερά ζεστά , καθαρά και διαυγή σαν των παραλιών με μπλε σημαία:

agrinionews.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

ΘΕΡΜΟ ΦΥΣΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2016 18:23

“Ανάληψη: Το «μπαλκόνι» της Αιτωλοακαρνανίας”

Πρόκειται για ένα μικρό σχετικά χωριό που είναι σκαρφαλωμένο στο όρος «Aνάληψη», εξού και το όνομα, στα 700 μέτρα και διαθέτει απίστευτη θέα στη λίμνη Τριχωνίδα, αλλά και αποτελεί πόλο έλξης για όσους λατρεύουν τη φύση και αποφεύγουν τις πολυτέλεις και τα κοσμικά στέκια…

Το σημείο ιδανικό. Ανατολικά και νότια είναι ο Ευήνος ποταμός, βόρεια ο Αβαρίκος και το Πετροχώρι, βορειοδυτικά τα Σιταράλωνα και δυτικά ο οικισμός Καλούδι. Απέχει 15 χιλιόμετρα από το Θέρμο και 35 από τη Ναύπακτο, ενώ συνδέεται οδικά και με τα χωριά της Μακρυνείας.

Από θέμα καιρού, ο χειμώνας είναι αρκετά βροχερός και γενικά ήπιος, ενώ πολλές φορές παρατηρούνται και χιονοπτώσεις, χωρίς ωστόσο να δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στη περιοχή. Το καλοκαίρι είναι θερμό και ξηρό.

13177360_10204885858144670_7681680298813194606_n

Ιστορία
Η περιοχή κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια, από πελασγικούς και στην μυκηναϊκή εποχή, από αχαϊκούς πληθυσμούς, ενώ στα ιστορικά ελληνικά χρόνια και την περίοδο της ρωμαιοκρατίας ήταν μέλος της Αιτωλικής συμπολιτείας.

Όμως έγινε ιδιαίτερα γνωστή στην υστεροβυζαντινή εποχή, στην εποχή της τουρκοκρατίας και κυρίως στα επαναστατικά χρόνια του 1821 με το όνομα Δερβέκιστα και απλώνονταν με τους συνοικισμούς της, στον κάμπο του Εύηνου ποταμού ή Φίδαρη, σε έκταση που ξεπερνά τα εβδομήντα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Το όνομα αυτό της δόθηκε από τους Σέρβους περίπου το 1341-1368 μ.Χ., και για έξι αιώνες αναφέρεται στην ιστορία ως Ντερβέκιστα ή Ντερβέτσιστα ή Ντερβέκιτσα ή Τρεβέκιστα.

Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας τα γύρω δάση ήταν λημέρια κλεφτών και αρματολών. Από την Ανάληψη κατάγεται ο καπετάνιος Ταρκαζίκης που προσέφερε πολλά στον αγώνα της απελευθέρωσης. Στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου, στην περιοχή υπήρχε το στρατόπεδο του Γεώργιου Καραϊσκάκη, ενώ το χωριό ήταν σταθμός των πολιορκημένων Μεσολογγιτών μετά την έξοδό τους. Το παλιό χωριό καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τον σεισμό της 31ης Δεκεμβρίου 1975.

13119002_1069991619755972_8264761632221936002_n

Οικονομία
Το σύνολο σχεδόν των κατοίκων ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, οι κυριότερες καλλιέργειες είναι το καλαμπόκι, το σιτάρι, η ελαιοκομία, η εκτροφή αιγοπροβάτων και στο παρελθόν η αμπελουργία και η καλλιέργεια καπνών.

Μνημεία

Σημαντικό μνημείο είναι η Mονή του Iωάννου του Προδρόμου, την οποία επισκέπτονταν ο Kοσμάς Aιτωλός, η ίδρυση της, σύμφωνα με πατριαρχικό σιγίλλιο χρονολογείται στο 12ο αιώνα και ο ναός της, σταυρεπίστεγος με τρούλο και καμάρες στις κεραίες, χτίστηκε το 1450 και ανακαινίστηκε το 1802 επί ηγουμένου Παναρέτου. Το τέμπλο του ναού χρονολογείται από το 1810, είναι διακοσμημένο με φυτικά θέματα και το στόλιζαν βυζαντινές εικόνες σπάνιας ομορφιάς και αξίας. Η μνήνη του Αγίου Ιωάννου, προστάτη του χωριού, εορτάζεται στις 29 Αυγούστου, με τριήμερο πανηγύρι.

13124592_1567395636894108_1079541985326141675_n

Γέφυρα Μπανιά
Στο αρχείο του μοναστηριού, σώζεται επιστολή από το 1508, του μητροπολίτη Nαυπάκτου & Άρτης Eυθυμίου (1507 – 1510) προς τους πατέρες που ασκούνται στη Mονή. Eδώ μόνασε και ο μετέπειτα, Άγιος Iάκωβος ο Nεομάρτυρας, καθώς και οι μαθητές του Ιάκωβος, Διονύσιος και Θεωνάς, ενώ στο ρέμα του Σταλίκη, στην περιοχή της Τραγάνας, σε απόκρημνη και δύσβατη περιοχή είναι το σπήλαιο όπου ασκήτεψε γύρω στα 1520, ώσπου συνελήφθη από τους Τούρκους, βρήκε μαρτυρικό θάνατο και η μνήμη του εορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.

Στη Μονή υπήρχε πλούσια βιβλιοθήκη χειρογράφων και παλιών βιβλίων, από τα οποία ένα αργυρεπένδυτο Ευαγγέλιο του 1697 καθώς και η παλαιότερη εικόνα του 1824, του Κοσμά του Αιτωλού, που βρίσκονται σήμερα στην εκκλησία του χωριού. Αρκετά κοντά υπάρχει η κρήνη του μοναστηριού, σκεπαστή και χτισμένη με πέτρα δωρεά το 1802, του Kλέφτη Bουνόρτα, η οποία αναστηλώθηκε το 1937 από τον Π. Σπυρόπουλο. Στην περιοχή του χωριού υπάρχει ακόμη το ερειπωμένο στρατηγείο του Καραϊσκάκη.

Λαογραφία
Ο χορός Γαϊτανάκι ή Κατσούδας χορεύεται κάθε χρόνο την τρίτη μέρα του Πάσχα, τιμά τη μνήμη του κλέφτη Κατσούδα και οι ρίζες του χάνονται στα βάθη της Τουρκοκρατίας. Χορεύεται από άντρες και γυναίκες σε δύο ομόκεντρους κύκλους. Χαρακτηριστικό είναι το «πλέξιμο», καθώς οι χορευτές του έξω κύκλου περνούν τα χέρια τους πάνω από τα κεφάλια των χορευτριών του μέσα κύκλου.

13267824_10206029397963278_2610413050232323807_n

Παλιές καλές παρέες στην Ανάληψη

Αναψυχή
Στα μέσα του δρόμου προς τη Ναύπακτο, βρίσκεται ο οικισμός «Μπανιάς», που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο Χάνι του Μπανιά. Χαρακτηριστική είναι η σιδερογέφυρα, στον ποταμό Εύηνο, η οποία ανατινάχτηκε κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και αποκαταστάθηκε με εργασία των ανδρών της ΜΟΜΑ μετά τη λήξη του. Στο Χάνι συγκεντρώνονται φίλοι του ράφτινγκ και του κανό και από την περιοχή «Κόφτρα» ξεκινούν την κατάβαση τους μέσα από τα στενά του ποταμού.

Δείτε το αφιέρωμα που είχε κάνει η εκπομπή της ΕΡΤ3 «Κυριακή στο χωριό»

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ

Από Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου: 33 χλμ.

Χρόνος: 48 λεπτά

Διαδρομή: Μέτρια

Πληροφορίες: analipsivillage.blogspot.gr

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 30 Μαϊος 2016 19:50

Το πέτρινο γεφύρι στις πηγές Μυρτιάς Τριχωνίδος

Αναδεικνύοντας ομορφιές του τόπου μας, άγνωστες στον πολύ κόσμο, παρουσιάζουμε το νεο βίντεο που ανέβασε στο κανάλι του στο youtube o Φωτοβιντεογράφος Ανδρέας Κουτσοθανάσης, ο οποίος συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις δουλειές που παρουσιάζει κατά τακτά διαστήματα.

Πέτρινο γεφύρι το οποίο βρίσκεται στις πηγές του ρέματος της Μυρτιάς. Γεφύρωνε τον παλιό δρόμο Αγρινίου - Θέρμου. Θα το συναντήσουμε στην έξοδο της Μυρτιάς οδηγώντας απο το Αγρίνιο προς το Θέρμο.

Μορφή:
Μονότοξο με ένα μικρό βοηθητικό τόξο.
Άνοιγμα Τόξου: 7,90 μ.
Ύψος Τόξου: 8,90 (6,80 + 2,10) μ.
Μήκος Καταστρώματος: 28,60 μ.
Πλάτος Καταστρώματος: 5,00 μ.

Για το συγκεκριμένο γεφύρι συνιστούμε να διαβάσετε και ενα εκπληκτικό άρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου που δημοσιεύσαμε πρόσφατα και θα το βρείτε ΕΔΩ

Κατηγορία Γνωρίστε την Αιτωλοακαρνανία

Ετικέτες

Διαβάστε περισσότερα...