Του Νίκου Κωστακόπουλου

Όχι, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, το τόσο ξεχωριστό, ο καταρράκτης του Κοκκινοχώραφου, ώστε να πρέπει να γίνει ειδική αναφορά. Είναι ένας μόνο από τους καταρράκτες – κάμποσους στον αριθμό, είναι αλήθεια, που λειτουργούν εποχιακά οι περισσότεροι – που συναντάμε στο φαράγγι του Γιδομανδρίτη στην ορεινή περιοχή του Θέρμου.

Βρίσκεται στο 16ο χιλιόμετρο του δρόμου που οδηγεί από το Θέρμο στην Κοκκινόβρυση και 3 χμ. πριν τα Αμπέλια, παραπλεύρως του δρόμου και μερικές δεκάδες μέτρα ψηλότερα απ’ αυτόν, και είναι λειτουργικός για χρονικό διάστημα περί το ήμισυ κάθε χρονιάς, από τον Οκτώβριο έως τα μέσα της άνοιξης, και με ποσότητα νερού που ποικίλλει αναλόγως των καιρικών συνθηκών.

Και τότε προς τι ο λόγος, δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς. Η απάντηση; Μα, γιατί είναι ένας αδικημένος καταρράκτης! Και γιατί αυτό; Γιατί είναι ένας κλασικός καταρράκτης, στενός και ευθυτενής, όχι πολύ ψηλός, αλλά πανέμορφος και, παρότι βρίσκεται τόσο κοντά σε δρόμο, κανένας δεν του δίνει σημασία.

Η πυκνή βλάστηση που μεσολαβεί ανάμεσα στον δρόμο και στον καταρράκτη, η οποία απαρτίζεται από την κόμη δύο μεγάλων πλατάνων και από συστάδες θαμνωδών πουρναριών που φύονται δεξιά κι αριστερά του ρέματος, τα απότομα πρανή του εδάφους και η ανυπαρξία πρόσβασης σ’ αυτόν, καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχειώδες έστω μονοπάτι, τον καθιστούν σχεδόν απρόσιτο για τον καθένα που θα ήθελε να τον επισκεφθεί και μόνο ελάχιστοι έχουν αποτολμήσει να συρθούν κυριολεκτικά ως τη βάση του και ν’ απολαύσουν το κάλλος του.

Αριστερά από τον καταρράκτη υψώνεται με κατακόρυφη κλίση ως τοίχος απροσπέλαστο ένας κόκκινος βράχος ο οποίος σχηματίζει γκρεμό. Έναν γκρεμό που συνεχίζει με διαφορετική υφή και διάταξη των πετρωμάτων έως πιο δεξιά από τον καταρράκτη. Εκεί λοιπόν δεξιά του κόκκινου βράχου το νερό του ρέματος, που ρέει στο σημείο αυτό χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, βρήκε κάπως πιο εύθραυστα πετρώματα και κατόρθωσε σκάβοντάς τα χιλιοστό χιλιοστό να δημιουργήσει αργά και βασανιστικά στο πέρασμα αμνημονεύτων χρόνων ένα άνοιγμα που μοιάζει με μεγάλο αυλάκι στο πάνω μέρος του βράχου κι από εκεί να κατρακυλάει πέφτοντας με πάταγο ως τη βάση του βράχου.

Κόκκινος ο βράχος που δίνει τον χρωματικό τόνο στην περιοχή, κοκκινωπά και τα χώματα σε ολόκληρη την περιοχή εκεί τριγύρω. Στοιχείο στο οποίο προφανώς οφείλεται και η ονομασία της περιοχής αυτής, το Κοκκινοχώραφο. Κι αυτό από ένα χωραφάκι, αποτελούμενο από πεζούλες, που υπήρχε ως πρότινος εκεί πιο κάτω, καθώς τώρα ελάχιστα διακρίνεται, αφού το έχει καταπιεί η άγρια βλάστηση που διεκδικεί ξανά τον χώρο που βίαια της είχε στερήσει ο άνθρωπος σε εποχές που οι δύσκολες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες τον ανάγκαζαν να κατοικεί σε τέτοιες απόμερες περιοχές και η ανάγκη για επιβίωση τον οδήγησε να μετατρέψει τις βουνοπλαγιές σε καλλιεργήσιμη γη.

Ο κόκκινος βράχος είναι ορατός από τον δρόμο αλλά ο καταρράκτης σχεδόν αόρατος εξαιτίας της πυκνής βλάστησης, εξόν από ένα μικρό τμήμα του στο πάνω μέρος του, που είναι ορατό από τον δρόμο. Κι αυτό μόνο το καταχείμωνο που είναι πεσμένα τα φύλλα των πλατάνων και μόνο ο αχός του νερού, που πέφτει με ένα μακρόσυρτο βουητό, κάνει αισθητή την παρουσία του καταρράκτη σε όποιον σταθεί για λίγο στον δρόμο πλάι στο ρέμα, αρκεί να μην μπερδευτεί από το αδερφάκι του, έναν μικρότερο καταρράκτη που βρίσκεται ακριβώς αποκάτω και είναι ορατός από τον δρόμο.

Κι αν είχε μιλιά ο καταρράκτης, θα διαμαρτυρόταν γιατί κανένας δεν του δίνει σημασία. Αλλά και τι μ’ αυτό! Αν κάποιος από όσους θέλγονται από το φυσικό κάλλος σταθεί κι αφουγκραστεί με τ’ αυτιά της ψυχής του το βουητό του καταρράκτη, θα διακρίνει μέσα απ’ αυτό το παράπονό του. Ένα παράπονο που είναι σαν να σε καλεί να τον επισκεφθείς κι εκείνος με τη σειρά του να σου μεταδώσει κάτι από την αίσθηση του ανεπιτήδευτου κάλλους που διαθέτει. Να σου χαρίσει λίγες στιγμές από την παραδείσια ομορφιά της μαγευτικής αγριοσύνης του.

Γι’ αυτό και το προβαλλόμενο στιγμιότυπο και οι συναφείς εικόνες από τον εν λόγω καταρράκτη, που έχουν ληφθεί αμφότερα το Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021, συνιστούν ένα συγγνώμη προς τον καταρράκτη για την αδιαφορία της ανθρωποκοινωνίας που αδιαφορεί για ΄κείνον.

Κι επιπλέον, φιλοδοξία είναι αυτό να λειτουργήσει ως κίνητρο για έμπρακτη αλλαγή στάσης. Και δεν απαιτούνται πολλά ούτε ιδιαιτέρως δύσκολα. Ένα μονοπάτι, έστω και στοιχειώδες στην αρχή, και μια πληροφοριακή πινακίδα είναι αρκετά για να καταστήσουν τον καταρράκτη προσβάσιμο σε καθέναν. Αρκεί να το αντιληφθούν αυτό έστω κάποιοι λίγοι στην αρχή και να κάνουν ό,τι πρέπει.

Γιατί τέτοια φυσικά στοιχεία από κοινού με άλλα πάσης φύσης φυσικά και ανθρωπογενή θέλγητρα σ’ αυτήν την απόμερη αλλά πανέμορφη περιοχή του ορεινού Θέρμου και όχι μόνο συνιστούν πλούτο!

Πλούτο που πρέπει να τον γνωρίσουμε, να τον αναδείξουμε και να τον αξιοποιήσουμε προς όφελος μιας βιώσιμης ανάπτυξης που αποτελεί ζητούμενο για την ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο!!

Κι ακόμη γιατί, πολύ απλά, αυτό είναι ένα ανεκπλήρωτο χρέος προς τον αδικημένο καταρράκτη, τον καταρράκτη του Κοκκινοχώραφου!

agriniopress.gr